Nov 3, 2013

Σκέψεις Με Τον Καφέ


Η συνήθεια μας οδηγεί πολλές φορές στην αμφισβήτηση των τακτικών και μεθόδων μας. Μία εσωτερική ή και όχι διαμάχη για την τακτική που θέλουμε να ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα. Οποιαδήποτε απόφαση κι αν παρθεί μετά από μία τέτοια διαδικασία είναι σωστή από την σκοπιά της επικείμενης αλλαγής, ασχέτως αν το αποτέλεσμα  μας επιβραβεύσει ή μας ρίξει στα Τάρταρα.. 



27/10/2013 και έχω γενέθλια.. :P

 Είναι ανούσιο να προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή μία ιδέα που με τον καιρό έσβησε ή μεταλλάχτηκε. Ειδικά από τη στιγμή που ο τρόπος που επεξεργάζομαι τόσο τα εξωτερικά ερεθίσματα όσο και τα συναισθήματά μου δεν θυμίζει σε τίποτε την προσέγγιση που είχα στην αρχή για αυτό το blog.

Στην προσπάθειά μου να βρω τον εαυτό μου έπεσα με τα μούτρα σε αυτό που αγαπώ περισσότερο σχεδόν από οτιδήποτε άλλο (κι αυτό ίσως είναι η αλήθεια..). Η ήχος του κλείστρου κι η αποτύπωση μιας ωραία εικόνας συνοδευόμενα από κάποιες γραπτές ιδέες με οδήγησε στο στήσιμο του εν λόγω χώρου και σιγά σιγά το γράψιμο έγινε βασικό στοιχείο της δομής του.

Η ελεγχόμενη αυτή ψυχανάλυση βοηθούσε στο να αποβάλω όλα αυτά που με απασχολούσαν, έστω για λίγο και να βρεθώ για λίγες στιγμές μετά σε μία κατάσταση νιρβάνας, βοηθώντας με να καθαρίσω το μυαλό κάθε φορά που αυτό "γέμιζε" με οτιδήποτε ε επικίνδυνο για μένα.  Αλλά η ανάγκη μου να γράφω σιγά σιγά εκτόπισε την φωτογραφία σε ένα ρόλο δευτερευούσης σημασίας παρακινώντας με να σπαταλώ περισσότερο χρόνο για το από ότι για την εικόνα. Και θα έπρεπε να λειτουργεί αντίστροφα..

Οι ενδιαφέρουσες εικόνες που κάτι να πουν, κατά την κρίση μου έστω, έδωσαν την σκυτάλη σιγά σιγά σε συμπαθητικά τοπία και εύκολα Still Lifes αλλά μετά...? 




03/11/2013 Thirty plus at the moment.


Κουράζομαι να γράφω τα ίδια και τα ίδια... Άλλο ένα επιχείρημα που υποστηρίζει αυτή μου την ανάγκη για "εξέλιξη-αλλαγή" ότι ίσως πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα. Το νόημα του προηγούμενο μισού ποστ συνοψίζεται στα παρακάτω:

Όπως οι περισσότεροι θεατές απολαμβάνω την θέα όμορφων φωτογραφιών. Όμορφα τοπία, όμορφα πορτραίτα, τυχαίες καταγραφές street, αρχιτεκτονική φωτογραφία κτλ. Αλλά δεν παύει να είναι απλώς θέαση για τέρψη. Είναι μια προσέγγιση εκ του ασφαλούς για κοινώς αποδεκτές φωτογραφίες που αρέσουν στο ευρύ κοινό. Μια κρυφή μας επιθυμία να αρέσουμε σε όσο περισσότερους γίνεται. Ακολουθούμε επομένως παγιωμένες τεχνικές και τεχνοτροπίες ή αλλιώς δοκιμασμένες συνταγές που μας προσφέρουν ξεκάθαρα αποτελέσματα. Κλασικά στημένα τοπία με ένα άρτιο σαφώς καδράρισμα, όμορφα πρόσωπα σε πορτραίτα που αποπροσανατολίζουν τον θεατή από την κεντρική ιδέα (αν υπάρχει), επιλεκτικοί αποχρωματισμοί έντονα χρώματα και υπερβολικά post editing τελειώματα. Και φυσικά αξίζει να αναφέρουμε και την "άσχημη-ενδιαφέρουσα" πλευρά συγκεκριμένα του street που απεικονίζει κυρίως άστεγους, ρακοσυλλέκτες παιδάκια μειονοτήτων μετανάστες. Έχω σίγουρα ξεχάσει αμέτρητες άλλες περιπτώσεις αλλά νομίζω ότι πιάνουμε το νόημα. Αναφέρομαι σε ενδιαφέρουσες - όμορφες ή όχι περιπτώσεις όπου μας προκαλούν τα εξής απλά συναισθήματα:
Συμπάθεια, απέχθεια και την επιθυμία ή όχι του να έχουμε αυτό το τοπίο μπροστά μας κτλ κτλ.

Αυτό φίλε μου δεν είναι τέχνη.. 

Αυτό είναι μια απλή καταγραφή της πραγματικότητας με ίσως πιο προσωπική απόδοση. Πολλές φορές είναι μια φτιαχτή μέσω επεξεργασίας version του τι πραγματικά συμβαίνει. Προς θεού δεν είμαι κατά της επεξεργασίας μιας και πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρχε φωτογραφία χωρίς επεξεργασία εκτός κι αν μιλάμε για camera obscura αλλά μιλάμε απλώς για την τεχνική της αποτύπωσης 


Η τέχνη είναι άλλο πράγμα..


Η ενασχόληση με την φωτογραφία σε κάνει σίγουρα φωτογράφο κι αυτό είναι κανόνας. Δεν έχει σημασία κατά την προσωπική μου άποψη το αν φωτογραφίζεις με camera των 5.000 και το 40.000 ευρώ ή με την compact και το κινητό σου τηλέφωνο. Το να φωτογραφίζεις σε κάνει φωτογράφο.
Δεν έχει σημασία αν το έχεις σπουδάσει ή αν πληρώνεις ΤΕΒΕ ή αν τραβάς μόνο για σένα και τους φίλους σου. Αλλά αυτό δεν σε κάνει και καλλιτέχνη, όπως χαϊδευτικά σε αποκαλούν οι φίλοι σου και οι συγγενείς σου.


Η τέχνη έχει ως απώτερο σκοπό την επικοινωνία.

Και η καλλιτεχνική φωτογραφία επιχειρεί να επικοινωνήσει συγκεκριμένες ιδέες κάθε φορά. Θέλει να αφυπνίσει, να προκαλέσει, να παρουσιάσει κάτι που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ακόμη και στην πιο απλή περίπτωση. 

Φέρνοντας στο μυαλό μας το πρώτο κομμάτι του post θα προχωρήσουμε  στο εξής παράδειγμα. Αν κάποιος που ασχολείται με την φωτογραφία, ξυπνήσει ένα πρωί με ένα άσχημο mood και απλώς φωτογραφίζει για να του περάσει η ώρα, είναι πολύ πιθανό μέσα από αυτές τις φωτογραφίες να επιλέξει κάποιες που βλέποντάς τες να θεωρεί ότι εκφράζουν αυτό ακριβώς που νιώθει. Υπάρχει σίγουρα η πιθανότητα η εν λόγω φωτογραφία να είναι τόσο άρτια φαινομενικά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ότι επικοινωνεί μια συγκεκριμένη ιδέα, τα συναισθήματα του φωτογράφου αλλά στην πραγματικότητα το πιο πιθανό θα είναι ότι μόνο ο ίδιος θα καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει. Οι περισσότεροι από τους πιθανούς θεατές αυτής της φωτογραφίας και θα πουν ότι τους αρέσει για μερικούς πολύ απλούς λόγους.

  • Έχουν εκπαιδεύσει το μάτι να βλέπει ανάλογες φωτογραφίες.
  • Δεν ξέρουν πως μπορεί να τραβηχτεί μια τέτοια φωτογραφία
  • Καταλαβαίνουν την διάθεση της φωτογραφίας και όχι τα πραγματικά συναισθήματα.


Και πάλι ακούμε τα ίδια σχόλια. "Πολύ ωραία φωτογραφία, μου αρέσει, είναι καλλιτεχνική" το τελευταίο αναφέρεται κυρίως στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Βλέπουμε επομένως ότι ο θεατής δεν επιχειρηματολογεί πάνω στην ιδέα, αν επιχειρηματολογεί κιόλας σε κάτι, αλλά πάνω στην εικόνα. Επομένως η φωτογραφία έχει αποτύχει ως καλλιτεχνικό έργο. 

Δεν θα κάτσω να κάνω λεπτομερή ανάλυση για το πότε ακριβώς η φωτογραφία θεωρείται καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά κάποια πράγματα αξίζει να αναφερθούν. 

Η καλλιτεχνική δημιουργία θέλει μελέτη, έρευνα και σκληρή δουλειά. 
Αρχικά θα πρέπει να υπάρχει η συγκεκριμένη ιδέα. Και με τον όρο συγκεκριμένη, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά για μία έννοια. Στο παράδειγμά μας δεν θεωρείται ως η ιδέα "το κακό Mood" του φωτογράφου. Θα πρέπει επομένως να πιάσουμε κάτι πιο στοχευμένο. Πχ ο λόγος που δεν έχει καλή διάθεση, ή το πως κινείται μέσα στον προσωπικό του χώρο όταν έχει νεύρα, ή το πως βλέπει τα αντικείμενα στον χώρο του μέσα από θολωμένα από τα νεύρα μάτια.  Δεν υπάρχει σωστή και λάθος ιδέα επομένως, απλά θα πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένη ώστε να μην αφήνει στον θεατή την ευκαιρία να παραστρατήσει και να σκεφτεί κάτι άλλο, αλλά ούτε και να του δίνει γενικότητες

Ο φωτογράφος δεν πρέπει να αφήνει κάτι στην τύχη. Πρέπει να είναι σε θέση να ελέγξει όλους τους παράγοντες που απαρτίζουν την εικόνα του ή να έχει τη γνώση και να επιχειρηματολογεί στο για ποιον λόγο επιλέγει να τους αφήσει στην άκρη. Η χρήση ή όχι τεχνικών και κανόνων δίνει και διαφορετικά αποτελέσματα. Επομένως είναι καλό να τους γνωρίζεις για να μπορείς να τους ανεραίσεις.
Και τέλος δεν θα πρέπει να ενδιαφέρεται για το μεγάλο κοινό. Κι εγώ πεθαίνω στην ιδέα να αρέσουν οι φωτογραφίες μου αλλά συνηδειτοποιώ πως αυτό ανήκει στον χώρο του φανταστικού, είτε γιατί έχω συγκεκριμένο στυλ που σε πολλούς δεν θα αρέσει είτε γιατί κάποιες ιδέες δεν μπορούν να τις πιάσουν όλοι. 

Δυστυχώς η τέχνη δεν είναι για όλους, από την στιγμή τουλάχιστον που δεν έχουν προσπαθήσει γενικότερα να καταλάβουν τι είναι η τέχνη. Το να θαυμάζεις πχ ένα πίνακα επειδή είναι η ξακουστή Μόνα Λίζα δεν σε κάνει και καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Χρειάζεται πολλά περισσότερα. Όπως το να γνωρίζεις ποιος ήταν ο Ντα Βίντσι, ποιο το αντικείμενό του, ποιες τεχνικές χρησιμοποιούσε και γιατί και άλλα πολλά.  Μην ξεχνάμε ότι από τα αρχαία χρόνια για τον λαό υπήρχαν μόνο άρτος και θεάματα και οι τέχνες για τους εύπορους πράγμα που επικρατούσε μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Ευτυχώς με την ροή την πληροφορίας όλο και περισσότερος κόσμος έχει την ευκαιρία να μάθει και να ασχοληθεί με την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά οι περισσότεροι (όπως κι εγώ) ξεκινούν με λάθος τρόπο. 

Σημασία έχει να βρούμε την σωστή κατεύθυνση. Τον πιο δρόμο θα επιλέξουμε προς εκείνη την κατεύθυνση είναι καθαρά προσωπικό θέμα κι ίσως μοναχικό το ταξίδι.

No comments:

Post a Comment