40 / 52 Noise

Οργώνεις τους έρημους δρόμους ψάχνοντας για μια στιγμή απομόνωσης ώστε να ανασυντάξεις τις σκέψεις για τα θέλω σου, αλλά βρίσκεις μόνο "θόρυβο". 

Το track είναι απαραίτητη προϋπόθεση..

Τριγυρνάς σε σκοτεινά σοκάκια, κακόφημα, όπου μόνο αδέσποτα και "αγρίμια" κυκλοφορούν κι η υγρασία που τρώει λίγο λίγο το λιθόστρωτο πεζοδρόμιο σου τρυπάει το κόκαλο αλλά και το μυαλό.. Κάθε σου βήμα σταθερό μα αναποφάσιστο. Το κεφάλι σκυφτό αλλά το βλέμμα μπροστά μέσα απ'τον ψηλό γιακά σου, καρφωμένο στο άπειρο, αγνοώντας τον κίνδυνο. Σαν υπνωτισμένος, φλερτάρεις με τον θάνατο στην διαδρομή που έχεις επιλέξει. Mα αντιλαμβάνεσαι τα πάντα απλά δεν ενδιαφέρεσαι..

Και στην ηχώ ακούς τα βήματα σου. Σε μια έρημη πλευρά της πόλης όπου κανείς λογικός δεν θα πλησίαζε να νυχτοπερπατήσει, εσύ βαδίζεις δίχως να αλλάζεις ρυθμό. Και μυρίζεις την υγρασία στον αέρα και ακούς την ησυχία και τι φωνές και τα γέλια τα μοχθηρά. Μα ο φόβος έχει αντικατασταθεί από την λαχτάρα σου να φτάσεις.. Κι έτσι συνεχίζεις.

Ξάφνου η απόλυτη ησυχία. Ακούς μόνο την ζεστή ανάσα σου στον παγωμένο αέρα. Προσπαθείς να αφουγκραστείς και σε μια στιγμή που το πέρασμά της σου φάνηκε αιώνας, ένας κεραυνός ακολουθούμενος από έναν εκκωφαντικό κρότο σκίζει την νύχτα. Κι οι ουρανοί ανοίγουν.

Βγαίνεις στον κεντρικό δρόμο όπου επικρατεί το φως και η κίνηση. Περασμένη ώρα αλλά οι ταμπέλες φωτίζουν τα βήματά σου. Όλοι γύρω σου τρέχουν βιαστικά να καλυφθούν όπως όπως από την αναπάντεχη βροχή ενώ εσύ "πλατσουρίζεις" σταθερά στο πεζοδρόμιο. Συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα μαγαζιά που βλέπεις ανοιχτά γύρω σου. "Πως μπορούν μια τέτοια μέρα;" Μα τι νόμιζες ότι θα συνέβαινε; Ποιος θα σπαταλήσει έστω και λίγες ώρες διασκέδασης για να ακούσει την σκέψη σου από τη στιγμή που δεν το κάνουν αυτοί που θεωρούσες δικούς σου ανθρώπους; Σύντομα, κι ενώ η βροχή δεν έχει σταματήσει τα πεζοδρόμια πλημμυρίζουν από φωνές και γέλια. Ξεθαρρεμένοι θαμώνες σε κατάσταση μέθης αγνοώντας τη βροχή διασκεδάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο κι εσύ, σκοτεινή φιγούρα, περπατάς ανάμεσά τους αργά μην δίνοντας πλέον σημασία ενώ ο θόρυβος δυναμώνει ενώ ο ουρανός, μέσα από τα σύννεφα, αρχίζει να αποκτά μια φωτεινότερη γκρι απόχρωση. Ξημερώνει.

Σταματάς. Κοιτάς δεξιά και το βλέμμα σου φωτίζεται. Πίσω από τη λεωφόρο, η θάλασσα. 

Λίγα βήματα ακόμη μέσα από την ασφάλτινη ζούγκλα που διατρέχεται από μανιασμένα μουγκρίζοντα θηρία. Μα εσύ σταθερός στην πορεία σου περνάς με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά..

Λίγα βήματα κι όλα τελειώνουν. 

Η άμμος γεμίζει τα παπούτσια σου. Χαμογελάς, οποιαδήποτε άλλη μέρα θα σ' ενοχλούσε. Όχι σήμερα. Πλησιάζεις το νερό κοιτώντας δεξιά κι αριστερά απολαμβάνοντας την ησυχία, μέχρι να βρεις το κατάλληλο μέρος. Ξεκουμπώνεις το σακάκι και κάθεσαι στην βρεγμένη άμμο. Η βροχή σταμάτησε. Το μόνο που απέμεινε είναι η βαριά συννεφιά. Κρίμα που δεν την πρόσεξες νωρίτερα.. Κι από κάτω το σκούρο χρώμα της θάλασσας που πάντα τόσο σου άρεσε. Χαζεύεις τον ορίζοντα  και το μυαλό σου αρχίζει να γεμίζει. Σκέψεις, αιτίες κι αφορμές. "Πνίγεσαι" μέσα στα θέλω και στα πρέπει, τόσο στα δικά σου όσο και στα δικά της. Ένας πόλεμος που έχει πάρει το δρόμο του και οι  ευχάριστες αναμνήσεις πέφτουν αμαχητί υπό την βαναυσότητα των δυσάρεστων στιγμών που υπερτερούν αριθμητικά και ποιοτικά. Κι η θορυβώδης αυτή μάχη αρχίζει να σε ζαλίζει και να σε πονάει μέσα στην ηρεμία της έρημης παραλίας. Μα μέσα από τους ήχους και τις κραυγές κάτι απρόσμενο.. 

Θαλασσοπούλια.. Κοπάδια βγαίνουν για το πρωινό τους ψάρεμα γεμίζοντας τον συννεφιασμένο σου ουρανό. Το μυαλό σου παγώνει κάθε σκέψη και μένεις εκεί να παρατηρείς τις βουτιές και τα παιχνίδια τους. Ακούς τις φωνές τους που σε συνδυασμό με τον ήχο του κύματος σε μαγεύουν. Ξεχνάς τα πάντα κι ένα χαμόγελο ξεσπά μέσα στα δάκρυά σου. Ξαπλώνεις και χαζεύεις τους γλάρους να τριγυρίζουν ανέμελοι και να βουτούν στα νερά. Και μόλις κάποιος αναδυθεί με την λεία στο στόμα αρχίζει ένα παιχνιδιάρικο κυνηγητό σε ουρανό και θάλασσα. Μια ζεστασιά μέσα στο κρύο σε τυλίγει κι η αίσθηση της χαράς σε ανακουφίζει μετά από τόσο καιρό. Εκεί, που τα μάτια σου δεν χορταίνουν το θέαμα που σου προσφέρεται. Εκεί που ξέχασες τι αναζητούσες και ο πόλεμός σου ο ημιτελής φαίνεται ανούσιος. Εκεί λοιπόν, το άσπρο φως σε πλημμυρίζει και η εικόνα ξεθωριάζει από τα μάτια σου. Μα η σκέψη σου, εύθυμη πλέον, γυρίζει στην αναζήτησή σου αυτή που εγκατέλειψες προ ολίγου. Κι ας μην πήρες τις απαντήσεις που θα ήθελες, αναγνωρίζεις και τιμάς τις ευχάριστες αναμνήσεις για μια φορά ακόμη. Από αυτές που δεν παραδεχόσουν ποτέ.

Κρατάς το χαμόγελό σου καθώς κλείνεις τα μάτια κι όλα σιγά σιγά σταματούν, σαν να παγώνουν. Όλα!! Κι ο "θόρυβος" που κουβαλούσες μέσα σου.  Κι η τελευταία σκέψη.. 

Ένα φιλί. 

Μα δεν σηκώθηκες ποτέ να το διεκδικήσεις.


Special thanks to Le N Ni for that track.. 

by Dolkin 

10/01/2013