Παλεύουμε να βγούμε από αυτή την καταιγίδα. Αλλά γιατί προς διαφορετικές κατευθύνσεις;
Ξυπνάω...
...και είναι ακόμη νύχτα. Από το ανοιχτό παράθυρο νιώθω την υγρασία στο αεράκι και μυρίζω τη βροχή. Ανοίγω τελείως και βγαίνω στο μπαλκόνι. Μόνο σύννεφα.. Και αστραπές. Μα όχι μπροστά μου. Κρυμμένες πίσω από τα σύννεφα, όπως εσύ κρύβεσαι πίσω από το χαμόγελό σου, από τις αλήθειες σου, από τα ψέματα σου(;). Τις βλέπω να ξεσπούν και να τα περιγράφουν. Νιώθω την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, νιώθω την ένταση. Κολλάω και η α αγωνία μου φουντώνει. Και οι αστραπές αυξάνονται και τα σύννεφα φωτίζονται ασταμάτητα σαν ταμπέλες Νέον που τρεμοσβήνουν.
Περιμένω την στιγμή που η ατμόσφαιρα δεν θα αντέξει άλλο να κρατήσει αυτό το φορτίο. Τότε ένα δυνατός κεραυνός θα ξεπηδήσει από τα σύννεφα και θα πέσει με δύναμη στη γη κι ο κρότος θα είναι εκκωφαντικός.
Και θα ξεσπάσει η βροχή.. Το νερό θα πέσει με ορμή και οι κεραυνοί θα ξεσκίσουν την ηρεμία της νύχτας και αυτό το ξέσπασμα θα ξεπλύνει τις σκέψεις μου. Τις δικές σου;
Περιμένω.. Αλλά δεν έρχεται ποτέ.. Οι αστραπές συνεχίζουν πίσω από τα σύννεφα τα οποία παρασύρονται
αργά
από τον άνεμο προς τα βόρεια, αφήνοντας πίσω τους έναν πεντακάθαρο ξάστερο ουρανό.
Και μένω μόνος στον μπαλκόνι να καπνίζω μέχρι το πρωί με αυτόν τον κόμπο να με πνίγει..
No comments:
Post a Comment