Ασχολούμαι με την φωτογραφία περίπου 3 - 4 χρόνια. Πρόκειται για ένα μοναχικό ταξίδι μέσα στο χρώμα στις σκιές και στις συνθέσεις. Γεμάτος όρεξη και όνειρα να γίνω ο next top φωτορεπόρτερ με κάθε ευκαιρία ήθελα να ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο του κλείστρου κι ας μετάνιωνα για το χρόνο που σπατάλησα για να φωτογραφίσω κάτι που ούτε καν καταλάβαινα τι ήταν. Σιγά σιγά άρχισα να κατακλύζομαι από ιδέες οι οποίες πολλές φορές μου φαίνονταν υπερβολικά δύσκολες για να πραγματοποιηθούν λόγω της απειρίας αλλά και της έλλειψης γνώσεων πάνω στο αντικείμενο. Συγκρίνοντας την δουλειά μου με αυτή γνωστών ή άγνωστων φωτογράφων και βλέποντας τις διαφορές στο αποτέλεσμα κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω πως γίνεται τι. Στράφηκα λοιπόν στην απόλυτη βιβλιοθήκη πληροφοριών για αυτούς που βαριούνται να διαβάσουν βιβλία, το "ΊΝΤΕΡΝΕΤ". Κάθε τεχνική που έβρισκα είτε σε ελληνικά forum είτε σε ξενόγλωσσα έπρεπε να την δοκιμάσω τουλάχιστον 100 φορές για να πεισθώ ότι την κατείχα. Έπειτα έβρισκα κάποια άλλη και ξεχνούσα την πρώτη. Μέσα από το ψάξιμο και την έρευνα άρχισα να καταλήγω σε διαδικτυακές κοινότητες ερασιτεχνών και επαγγελματιών φωτογράφων.
Ομάδες τότε..
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ άρχισα να συνομιλώ με το σινάφι μου. δικτυώθηκα σε όποιο δωρεάν site μπορούσα να συνδεθώ και σε 2-3 επί πληρωμή και περίμενα υπομονετικά να ανακαλύψουν το ταλέντο μου. Τζίφος όμως.. Η αναγνώριση δεν ήρθε ποτέ. (πιθανότατα δεν θα έρθει κιόλας). Λόγω της μανίας που είχα (και έχω ακόμη) να δείχνω το «έργο» μου άρχισα να ανεβάζω φωτογραφίες σε social media και σε τοπικά δίκτυα. Ξεκίνησα να μιλάω πιο ανοιχτά για το hobby μου σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς και να δηλώνω ότι ήθελα να γίνω φωτογράφος. Τα χαμόγελα έκπληξης και θαυμασμού με περιτριγύριζαν ενώ από μέσα με χαιρέκακο ύφος διέκρινα την ατάκα του καθενός "Στην ψάθα θα πεθάνεις κακομοίρη". Σε σύντομο διάστημα γνώρισα αρκετά άτομα που είτε τους άρεσε η φωτογραφία είτε ήθελαν να δοκιμάσουν την τύχη τους πάνω στο αντικείμενο. Δημιουργήθηκε έτσι ένας υποτυπώδης πυρήνας ερασιτεχνών φωτογράφων όπου εξελίχθηκε σε μία άτυπη φωτογραφική ομάδα που είχε ως σκοπό, κατά τα λεγόμενα μας, την προώθηση της φωτογραφίας στην περιοχή και την οργάνωση εκθέσεων ή και μαθημάτων φωτογραφίας.
Φωτογραφικές εξορμήσεις. Τότε..
Δεν γνωρίζω πως ακριβώς χαρακτηρίζει ένας φωτογράφος μια τυπική φωτογραφική εξόρμηση αλλά οι δικές μας προϋπέθεταν ξύπνημα νωρίς την Κυριακή, λεφτά για βενζίνη, επισκέψεις στην εξοχή και όρεξη για κοψίδια μετά. Αργά το απογευματάκι μετά τη χώνευση επιστροφή στην καθημερινότητα. Περίμενα πως και πως την κάθε Κυριακή για αυτή την βόλτα σε διάφορες περιοχές, κυρίως της Κορινθίας και όχι απαραίτητα για να βγάλω φωτογραφίες. Θυμάμαι σε κάθε στάση μπουλούκι να τρέχουμε όλοι μαζί εδώ και εκεί για να φωτογραφίσουμε τα ίδια πράγματα από παρόμοιες γωνίες λήψης και τους λιγότερο φανατικούς να κάθονται από πάνω μας και να χαζεύουν αδιάφορα δεξιά και αριστερά κάνοντας υποδείξεις για το τι έπρεπε να φωτογραφίσουν όλοι οι άλλοι απαραιτήτως.
Εκθέσεις τότε αλλά και τώρα.
Ο συγκεκριμένο πυρήνας οργάνωσε κάπως βιαστικά μία πρώτη έκθεση φωτογραφίας η οποία για καλή μας τύχη πήγε αρκετά καλά. Την ίδια περίοδο μία διαδικτυακή κοινότητα στην οποία ήμουν μέλος οργάνωνε την πρώτη ομαδική της έκθεση σε καταξιωμένο χώρο και με wow οργάνωση. φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία. δήλωσα συμμετοχή και εκεί. οι διαφορές όμως ήτα τεράστιες. παρατήρησα λοιπόν ότι στην μεν έκθεση της φωτογραφικής ομάδας υπήρχε υποστήριξη και αλληλοβοήθεια. Ήταν άλλωστε η πρώτη έκθεση μιας νεοσύστατης ομάδας λίγων ατόμων και δουλεύαμε όλοι μαζί για το αποτέλεσμα. Ενώ από την άλλη στην κοινότητα ο καθένας κοίταζε τον χώρο του και τη δουλειά του. Υπήρχαν κόντρες για το ποιες φωτογραφίες θα μπουν που και δίπλα σε ποιον. Και φυσικά δεν έλειπαν τα παραδοσιακά πηγαδάκια και ένα απαξιωτικό ύφος προς αυτούς που δεν άνηκαν σε αυτά. Οι ευχάριστοι χαρακτήρες ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Πόσο μάλλον αυτοί που έδειχναν ένα ενδιαφέρον για αυτό που είχες καταφέρει να κάνεις με τόσο λίγες γνώσεις. Όπως και να το κάνουμε ήταν μία ενδιαφέρουσα εβδομάδα στο Τεχνόπολις που μου χάρισε ένα φανταστικό αναμνηστικό βιβλίο και κάποιες (2-3 από τα 60 άτομα σύνολο) γνωριμίες και φυσικά την εμπειρία μίας συλλογική έκθεσης.
Που καταλήγουμε?
Έχω αλλάξει άποψη για την φωτογραφία πάνω σε πολλά σημεία. Οι φωτογραφικές ομάδες είναι χρήσιμες ως κέντρα ανταλλαγής απόψεων και γνώσεων. Είναι χώροι ή κοινότητες των οποίων οι στόχοι πέρα από την οργάνωση των ανθρώπων σε κοινωνικά σύνολα πρέπει είναι η προώθηση της φωτογραφίας μέσω εκθέσεων, σεμιναρίων ή και μαθημάτων αλλά ίσως και η υποστήριξη σε εξοπλισμό των μελών τους και μη. Θεωρώ πλέον ότι η φωτογραφία είναι ένα καθαρά ατομικό σπορ ή ομαδικό υπό προϋποθέσεις. Όπως δεν γίνεται ένας συγγραφέας να έχει από πάνω του κάποιον να του λέει πως να γράψει τι έτσι και ένας φωτογράφος δεν χρειάζεται κάποιον να του υποδεικνύει τι να βγάλει και πως. Εκτός και αν ζητήσει συμβουλές ο ίδιος. Οι εξορμήσεις μπορούν να είναι χρήσιμες για λόγους όπως η ανικανότητα κάποιου να επισκεφθεί συγκεκριμένες περιοχές είτε γιατί δεν τις γνωρίζει είτε γιατί δεν έχει τον τρόπο να πάει μόνος του. Καλλιεργούν οπωσδήποτε το αίσθημα της συντροφικότητας αρκεί ο καθένας να πατάει στον χώρο του και να ξέρει ότι θα ασχοληθεί με το υλικό που τον ενδιαφέρει. Είναι όμως σημαντικό όταν ο "σύντροφος φωτογράφος" προσπαθεί να αποθανατίσει κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο η πρόσωπο να τον αφήσουμε να τελειώσει και μετά δοκιμάσουμε και εμείς την τύχη μας πάνω στο ίδιο αντικείμενο. Αλλιώς προκαλείται σύγχυση και πολλές φόρες εκνευρισμός. Έχω ακούσει για εβδομαδιαίες εξορμήσεις των 20-30 ατόμων στoν Πειραιά κ στη γενικότερη περιοχή της Αττικής και απορούσα πως οργανώνονται κατά την φωτογράφιση ώστε να μην εμφανιστεί στο κάδρο κανένα ξέμπαρκο πόδι, χέρι ή κεφάλι. Προλαβαίνουν να τραβήξουν κάτι ή γυρίζουν σπίτι με την κάρτα μνήμης γεμάτη σαβούρα; Τέλος όσον αφορά τις ομαδικές εξορμήσεις είναι χρήσιμες και για λόγους ασφάλειας. Είναι καλύτερο να περνάς βράδυ από την Ομόνοια και άλλες ιδιαίτερες περιοχές με άλλα 4 άτομα έχοντας πάνω σας εξοπλισμό που να αγγίζει ή και να ξεπερνάει τα 1000 ευρώ έκαστος, παρά να περνάς μόνος σου και να προκαλείς την τύχη σου. Καταλήγουμε στο ότι οι ομαδικές εξορμήσεις είναι ενδιαφέρουσες και ευχάριστες συνήθως και σίγουρα προσφέρουν αρκετά στον φωτογράφο αλλά μην ξεχνάμε ότι η φωτογραφία θέλει ελευθερία, είτε της έκφρασης είτε της κίνησης..
Όσον αφορά τις εκθέσεις. Δηλώνω την πλήρη υποστήριξη μου και αγάπη μου προς αυτές. Το να επισκέπτεσαι εκθέσεις φωτογράφων (αλλά και γενικότερα) μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Μαθαίνει να εκπαιδεύεις το μάτι και το μυαλό στο να ξεχωρίζει τι βλέπει. Να μπορεί να αντιληφθεί τα στοιχεία που κάνουν μια φωτογραφία ξεχωριστή και να γνωρίζει ή να θέλει να μελετήσει το πώς θα τα εφαρμόσει στο δικό του υλικό. Αυτό μπορεί να πει κανείς ότι γίνεται και βλέποντας online portfolios αλλά η αίσθηση της έκθεσης και όλα τα χαρακτηριστικά της κάνουν την διαφορά. Η παρουσίαση του έργου στις τρεις διαστάσεις ενός δωματίου και ο ανάλογος φωτισμός για την ανάδειξή του σίγουρα δουλεύουν καλύτερα από μια flat οθόνη υπολογιστή που φωτίζεται εσωτερικά ενώ παράλληλα η ύπαρξη διαχέοντος φωτισμού στο χώρο αλλοιώνει τις λεπτομέρειες. Από την άλλη πλευρά όταν συμμετέχεις σε μια έκθεση υπάρχουν αμέτρητα στοιχεία που σε κάνουν να νιώθεις ικανοποιημένος. Κάποια από αυτά είναι:
Η χαρά της δημιουργίας. Εδώ μετράει τόσο η διαδικασία της λήψης μια φωτογραφίας, όσο και το στήσιμο της στο χώρο δίπλα σε άλλα δικά σου έργα ή έργα άλλων καλλιτεχνών. Το στήσιμο είναι μια χρονοβόρα διαδικασία αλλά το αποτέλεσμα θα σε ευχαριστήσει σίγουρα.
Η επικοινωνία. Παρουσιάζεις το έργο σου στο κοινό. Είναι κάτι που θες και ας μην το παραδέχεσαι. Θες να παρατηρείς εκφράσεις στα πρόσωπα αυτών που το βλέπουν και να προσπαθείς να καταλάβεις τι σκέφτονται. Χαίρεσαι όταν σε ρωτούν πράγματα για το στήσιμο του κάδρου και τους απαντάς με περίσσιο ενθουσιασμό χωρίς όμως να τους αποκαλύπτεις τι ακριβώς θες να δώσεις. Και τέλος η απόλυτη ικανοποίηση έρχεται όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται πλήρως τα μηνύματα που θες να περάσεις χωρίς καν να προλάβεις να τους μιλήσεις..
Άλλωστε αυτός δεν είναι ίσως ο δεύτερος στόχος? Η επικοινωνία(?)
No comments:
Post a Comment